Bu resimde gördüğünüz kişi ben oluyorum haliyle. Çok yakınlarda meraklı çizer arkadaşım Koray Kuranel'e poz vermiştim. Sağolsun. Kamuyla ilk kez tanıştırıldığım resmimdir.Yazdım, yazacağımı söylemiştim.
Anjelik yazacağım yazacağım diyerek ısrar etmeme bir türlü anlam veremediğini söyledi.
Ha, evet söylemeyi unuttum, çoktan geri döndü. Bensiz olmaz. Bensiz olmaz.
Yazdım diyorum da neyi yazdım, Erkek Düşkünü'nü.
Kadın Düşkünü'nden sonra, sıra bundaydı, çoktan planlarımı yapmıştım, çok sıkı çalıştım, uğraştım, Memleket Romanı olarak bugüne kadar örneği olmayan bir şey ortaya çıkardım.
Kim bilir? Belki de ağır bir vehim içindeyim.
Bunu Anjelik'e şunu okuduğumda anladım. Önce neyi okuduğumu göstereyim sonra anlatırım:
Kel İrfan:
“Romus uydurma bir isimdir efe’m” dedi, “Türkçe adlar R harfiyle başlamaz. Meselenin aslı şudur: Roma’yı Uruz Koca’yla Durdu Oğuz kurdular, zamanla bu adı söylemeyi beceremeyen Latinler, biraz da bizden bu tarihi çalabilmek için onlara Romus ve Romulus dediler. Roma’nın ilk adı Uruzlama’dır.”
“Yaşa” dedi Kör İhsan sevinçle.
Sami Bey:
“Tüm dünyanın Türklerin anayurttan çıkıp dağılmasının izleriyle dolu olduğunu işte bir kör adam bile görüyor ama” dedi mutlulukla gerinerek, “koministler –böyle diyordu, kominist demeyi pek de sever bir hali vardı- göremiyor.”
Birden arı gibi vızıldamaya başladılar. Çok sevdikleri bir konuydu bu. Kaç kere tekrarını dinledim, hiç bıktıklarını görmedim. Hem söyler hem eğlenirlerdi.
“Romus uydurma bir isimdir efe’m” dedi, “Türkçe adlar R harfiyle başlamaz. Meselenin aslı şudur: Roma’yı Uruz Koca’yla Durdu Oğuz kurdular, zamanla bu adı söylemeyi beceremeyen Latinler, biraz da bizden bu tarihi çalabilmek için onlara Romus ve Romulus dediler. Roma’nın ilk adı Uruzlama’dır.”
“Yaşa” dedi Kör İhsan sevinçle.
Sami Bey:
“Tüm dünyanın Türklerin anayurttan çıkıp dağılmasının izleriyle dolu olduğunu işte bir kör adam bile görüyor ama” dedi mutlulukla gerinerek, “koministler –böyle diyordu, kominist demeyi pek de sever bir hali vardı- göremiyor.”
Birden arı gibi vızıldamaya başladılar. Çok sevdikleri bir konuydu bu. Kaç kere tekrarını dinledim, hiç bıktıklarını görmedim. Hem söyler hem eğlenirlerdi.
Bu bölümü ve devamını okurken Anjelik tırnaklarıyla uğraşıyordu. Onları yakından inceliyor, kendi kendine bir şeyler mırıldanıyordu. Sinirlendim haliyle.
"Ne yapıyorsun?" dedim.
"Sayıklıyorum."
"Ne demek bu?"
"Roman diye yazdığın şey ne ise, benim de yaptığım o."
"Hay yaşa!"
"Neden, ne oldu?"
"Estetik bir çözümleme yaptığının farkında mısın?"
"Hayır, şu anda çok canım sıkılıyor ve çatacak adam arıyorum."
Neyse Şubat 2010'da kitabın çıkacağını söyleyeyim. O zamana kadar, çeşitli gelişmeleri haberdar ederim. Ama umarım şu Anjelik alçağını kapı dışarı ettiğimin haberini de veririm, ilgilenenlere.
